حضرت سيّدالشهدا ـ عليه السّلام ـ با اختيار خود آن همه مصايب و شهادت و اسارت اهل و عيال خود را تحمّل نمود؛ زيرا پيوسته و حتّى در روز عاشورا بر آن حضرت عرضه مى شد كه يا نصر و پيروزى را انتخاب كنند، و يا لقاءاللّه و معاهده و پيمانى را كه با خدا بسته است، ولى ايشان با اختيار خود آن مقامات عاليه را انتخاب كردند.
خدا مى داند كه آن ها چه مى ديدند!
حضرت قاسم ـ عليه السّلام ـ راجع به مرگ مى گويد:
«اَحْلى مِنَ الْعَسَلِ.»(1) به نقل از قاسم بن حسن ـ عليهماالسّلام ـ شيرين تر از عسل است. آيا اين تعبير شوخى است؟!
ما نمى توانيم درجات و مقامات آن ها را تعقّل و درك كنيم كه چه خبر بوده و چه درك مى كردند و چه مى ديدند، همين قدر نقل شده كه امام حسين ـ عليه السّلام ـ مقامات اخروى آن ها را به آنان نشان داد.
اين كه نقل شده عابس در روز عاشورا در ميدان جنگ در برابر دشمن لخت شد و زره را از تن درآورد، يك كار عادى و آسان نبود، خواست به دشمن بفهماند كه ما از روى عقيده و مرام، راه شهادت را اختيار و انتخاب كرده ايم، نه از روى ناچارى و اجبار و تهديد و اكراه و يا به جهت شرم و حيا، بلكه اين مرام ما است، و شجاعانه و عاشقانه و داوطلبانه مى جنگيم و كشته مى شويم و باكى از شهادت نداريم، و طرف مقابل عمر سعد بيچاره و دربند و اسير ملك «رى» است.
حضرت ابوالفضل ـ عليه السّلام ـ نيز با آن فداكارى هايش مى خواست به آنان بفهماند كه محبّت خدا و محبت دوستان خدا چيز ديگرى است كه تحمّل هرگونه دشوارى و ناگوارى و سختى در راه رسيدن به آن، سهل و آسان و شيرين است.
1- كلمات الامام الحسين ـ عليه السّلام ـ ، ص 402
منبع: مركز تنظيم و نشر آثار حضرت آيت‌الله العظمي بهجت
